Lies Van Gasse #114

(dag 1-113)

in een leeuwenvacht,

een platte kei,

een zandbank,
het fladderende wier  dat onder water

nog het meeste lijkt op handen
maar dan wapperend, en kansloos

omdat je elke dag weer terugkomt en verdwijnt
als scherp tij dat deze minuten niet lijkt te willen omzeilen.

Ik vroeg me af of je nog langskwam,
liet mijn hoofd onder het wateroppervlak zakken

en zong in het blauw oude liederen:

my sarie marais, op all’oeken van de stad,

I’m standing down at the crossroads,
falling on my knees.

-

(day 1-113)

into a lion’s skin,

a flat boulder,

a sandbank,
fluttering sea weed that under water

resembles hands especially,
but then waving, and desperate

because every day you come and go
like the sharpened tide, that doesn’t seem to by-pass these minutes.

I wondered if you would stop by,

my head descended into the water

and started singing old songs into the blue:

my sarie marais, op all’oeken van de stad,

I’m standing down at the crossroads,
falling on my knees.