Lies Van Gasse #100

(dag 1-99)

Nu springt er onverwachts een knop
die niet te stillen is van binnenuit

en zelfs de zachtste wand slaat in scherven.
We weten niet meer waarom dit gebeurd is.

We weten niet meer hoe onze gezichten
er uit zagen toen het donker werd

en de lucht gevuld werd door wolken,
splinters en bloed. We weten

dat vlak naast ons een zwarte vrouw
een kind hield in haar draagdoek,

dat de soldaat aan de inkom
net nog vriendelijk knipoogde,

dat ik met handen en voeten verankerd leek
in jouw blik,

 

-

(day 1-99) 

Now suddenly a bud blooms
unquenchably from whithin

and even the softest partition splinters.
We don’t remember why this happened.

We don’t remember how our faces
looked like when it grew dark

and the air was filled with clouds,
shards and blood. We know

that next to us a black woman
held a child in her sling,

that the soldier at the entrance
just winked friendly,

that I seemed anchored in your gaze
by hands and feet,